Realizacja Inwestycji

Stan zachowania pałacu przed przystąpieniem do remontu. Widoczna postępująca degradacja obiektu. Zniszczone pokrycie, stolarka, tynki oraz sztukaterie. Obiekt został poddany inwentaryzacji, opracowano wielobranżową dokumentację remontu pałacu w uzgodnieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Krakowie.

Stan obiektu po demontażu starego pokrycia oraz więźby dachowej.

Zdjęcie przedstawia obiekt podczas prac rozbiórkowych. Widoczny demontowany stary strop nad pierwszym piętrem na belkach drewnianych.

Widoczne na zdjęciu stale berki stropowe zdegradowane przez wilgoć, co doprowadziło do rozwoju grzybów i korozji biologicznej. Stan zachowania oraz przyszła funkcja obiektu wymusiła zaprojektowanie nowych stropów w technologii żelbetowej.

Rozpoczęcie prac betonowych przy stropie nad pierwszym piętrem. Widoczny ciężki sprzęt oraz dźwig transportujący szalunki na poddasze. Ze względów technologicznych konieczne było wykonanie stropu nad I piętrem w pierwszej kolejności. Wymagało to zastosowania specjalnych szalunków do prac drogowych i inżynierskich.

Na zdjęciu szalunki systemowe podtrzymujące wylewany strop na wysokości ok. 10m. Szalunek to konstrukcja jednorazowa, prowizoryczna (na ogół drewniana, z oddzielnych desek połączonych ze sobą) lub systemowa wielokrotnego użytku (stalowa lub ze sklejki wodoodpornej), używana przy produkcji elementów betonowych lub przy wznoszeniu konstrukcji betonowych (żelbetowych), służąca do nadawania odpowiednich kształtów układanej mieszance betonowej, do podtrzymywania zbrojenia w czasie betonowania oraz utrzymywania świeżego betonu do czasu uzyskania przez niego odpowiedniej wytrzymałości. Ustawianie rusztowań pod szalunki.

Zbrojenie stropu nad pierwszym piętrem. Beton jest materiałem przenoszącym naprężenia ściskające, jednak jego wytrzymałość na rozciąganie jest bardzo mała. Stal w elemencie żelbetowym przenosi głównie naprężenia rozciągające, choć często stosuje się zbrojenie ściskane. Połączenie stali i betonu pozwala budować konstrukcje różnego typu. Właściwa współpraca betonu i stali w konstrukcji możliwa jest dzięki przyczepności betonu do stali (w celu jej zwiększenia stosuje się pręty żebrowane) oraz zbliżonej rozszerzalności termicznej obu materiałów.

Po ukończeniu prac betonowych i przerwie technologicznej przystąpiono do prac przy wznoszeniu nowej więźby dachowej. Przerwa technologiczna była konieczna dla uzyskania odpowiedniej wytrzymałości i wilgotności betonu.

Prace ciesielskie przy wznoszeniu nowej więźby. Widoczny pierwszy poziom wiązara dachowego. Łączenia wykonywane za pomocą stalowych łączników ciesielskich.

Układ nowej więźby widziany z poziomu 0. Projektowany dach - po uzgodnieniu z konserwatorem - będzie miał układ mansardowy, co pozwoli na maksymalne wykorzystanie przestrzeni poddasza. Widoczna płatew to "przełamanie" dachu - miejsce górnego oparcia krokwi dolnej połaci oraz dolnego podparcia krokwi górnej połaci dachu.

Ukończone podstawowe prace przy więźbie. Dach został zaprojektowany w tradycyjnym układzie na pełnym deskowaniu. Zapewnia to większą sztywność konstrukcji oraz dodatkową izolację. Deski calówki przybijane są do krokwi, na nie układana jest papa termozgrzewalna, przybijane kontr łaty, łaty, a następnie układana jest dachówka. Na zdjęciu widoczne zaimpregnowane łaty - przygotowanie do ołacenia dachu.

Szczegół lukarny - drewniane krążyny oraz profil montowany od zewnątrz.

Pokrycie deskowania oraz lukarn papą. Nabite kontr łaty i przygotowanie do łacenia dachu. Na pierwszym planie widać mur belkę oraz zakotwienie zastrzału do konstrukcji ceglanej.

Prace renowacyjne przy gzymsie - zostały wykonane według szablonu i przez nanoszenie i ciągnienie szablonu wokół budynku.

Boki lukarn pokryte są blachą na tak zwany rąbek stojący. Jest to szczelne połączenie w kierunku równoległym do spływu wody. Miejsce połączenia z połacią dachu stosuje się tak zwane noki, które uszczelniają połączenie. Pod każdą dachówkę montowana jest wygięta małoformatowa blaszka, która zachodzi na bok lukarny i jest szczelnie połączona z blachą na rąbek. Czoło lukarny nie jest jeszcze wykończone. Widoczne są fragmenty blach, które później zostaną zasłonięte przez wiatrownicę.

Obrobione "małe lukarny".

Wykończony fragment narożnika dachu. Gąsiory układane są na specjalnej łacie narożnikowej oraz na taśmie kalenicowej, która gwarantuje szczelność pokrycia oraz chroni przed przedostawaniem się owadów pod pokrycie dachu.

Wykończona największa lukarna. W tle widoczny budynek oficyny przed renowacją oraz fragment parku, które składają się na całość założenia pałacowo-parkowego, które objęte jest ochroną konserwatora zabytków.

Boczna połać ma dużo większy kąt nachylenia. Dodatkowo na krokwiach zastosowano nakładki, które zmieniają kąt nachylenia połaci w jej dolnej części. W miejscu połączenia dachówka układana jest w koronkę zamiast w łuskę. Widoczne "małe" lukarny w trakcie obrabiania blachą.

ozbijacze do śniegu chronią szklany dach przed obsuwaniem się dużych płatów śniegu, co mogłoby grozić uszkodzeniem zestawów szybowych. Ława kominiarska zamontowana pod wyłazem zapewnia wygodny dostęp dla kominiarza przy konserwacji kominów. Poniżej opisano zasady prawidłowej wentylacji pokrycia. Konieczne było wykonanie dwóch szczelin wentylacyjnych - ponad deskowaniem oraz pod nim i zapewnienie odpowiedniej cyrkulacji. - zarówno dolnej jak i górnej połaci

Rusztowanie jest kluczowym narzędziem przy prowadzeniu prac dachowych. Zapewnia dostęp do miejsc takich jak okap. Ważne, aby było prawidłowo i bezpiecznie ustawione tj. na pewnym podłożu oraz przy większych wysokościach zakotwione do budynku, aby uniknąć wywrócenia. Należy zadbać także o właściwe stężenie rusztowań - co 3 kolumna powinna by stężona od dołu do samej góry.

Łaty rozmierzane są zazwyczaj od okapu w stronę kalenicy "do sznurka". Rozstaw łat w tym wypadku wynosi 16,5cm. Przekrój łaty dachowej to najczęściej 4x6cm. Oprócz funkcji, jaką jest utrzymywanie dachówki łaty bardzo ułatwiają proces budowlany umożliwiając komunikację i dostęp do róznych miejsc na dachu. Stosuje się specjalne wózki, które opiera się na łatach. Mogą służyc przykładowo do transportowania dachówki.

Prace na dachu możliwe są również w trakcie zimy. Cynk wymaga jednak temperatury przynajmniej 5 stopni powyżej zera podczas obrabiania, gdyż w niższych temperaturach jest bardzo kruchy i ulega pęknięciom. W celu zabezpieczenia temperatury stosuje się tymczasowe ogrzewane pomieszczenia lub ręczne nagrzewnice. Na zdjęciu widoczna rolka folii systemowej kubełkowej stosowanej pod pokrycia z cynku.

Wykończony dach.